En toen kwam ik bij Stunned werken, bijna (ja, echt bijna nu) 5 jaar geleden, en kwam Marco er achter dat ik zo genoemd werd. Ik geloof dat dat tijdens onze legendarische Berlijn-trip was voor de Kroonjuwelen-premiere. Iedereen had een graffiti-schrijfnaam en ik dus ook. Dus dat werd De Mies. Ik heb deze met een dronken hoofd nog ergens op de Berlijnse muur 'getagd', samen met Create, Denk-je-dat-ik-dat-niet-durf-Resepi, Bomb De Balen, Ovi en De Snor. Ik heb nog niet gezocht of ie er nog staat, dus ook niet gevonden.
Maar laat ik er nu pas achterkomen, dat Mieze duits is voor POES!!!!! Nooit geweten! En laat nu net mijn lieftallige broer uit Stadshagen (vrouw, 2 kinderen, goeie baan, leuk huis in Stadshagen ;p) mij sinds ik een jaar geleden vrijgezel ben geworden Tante Poes noemen.... En daarmee ook meteen mijn vrienden die net een kind hebben gekregen ("Kijk eens wie daar is? Tante Poes!" Heel erg leuk, hoor, zo met z'n allen op Marieke. Want zo heet ik natuurlijk gewoon in het echt. Niet dat ook maar iemand zich daar wat van aantrekt. Maar toch: een goede bijnaam moet je koesteren, dus ik leg me er gewoon bij neer en accepteer.
Maar goed, to the point komend (blijft lastig): ik mis mijn lieve katjes altijd wel als ik van huis ben. Ze hebben het goed, liggen nu ergens voor de haard met een blokje kaas en een goed glas rode wijn, maar toch. Ik mis mijn schatjes zo nu en dan. Zoals Midas Dekkers (ik ben een enorme fan) heeft geschreven in één van zijn columns, ik citeer:
Wat is een krant? Een krant is de plek waar je katten op gaan zitten als je hem net wilt gaan lezen. Zo heeft mijn kat het op de poezenschool geleerd. Slimme mensen weten dat er maar één oplossing is: twee kranten.
Waar de meeste katten goed in zijn, is glimlachen. Een goede poes is een glimlach op pootjes. Een zalfje voor de ziel. Een godsgeschenk. Glimlachen is immers welkom heten. In de winkel, op het trouwaltaar, bij de belastinginspecteur, overal kom je het best binnen met een glimlach. Glimlachen is je handen uitsteken met je lippen. Als universele smeerolie werkt dit massaontwapeningsmechanisme overal, altijd, in de hoogste en in de langste kringen.
Poezen glimlachen met hun ogen. In een vriendelijke bui knijpen ze hun ogen halfdicht - wijd open staren is bij poezen een teken van vijandschap. Met een lachje om de kaken, de ogen geruststellend toegeknepen, komen ze op je af om je te vragen. In poezentaal. Daar is geen woord honds bij. Een hond is geen vraag, een hond is een antwoord; geen uitdagend cryptogram maar een reeds ingevulde kruiswoordpuzzel. Veel honden zijn een kous die af is. Poezen zijn nog niet eens aan de kous begonnen. Ze moeten eerst de hele krant nog lezen.
(Uit: Midas Dekkers - De Hommel & De Walrus, maar voor alle poezenliefhebbers raad ik ook het boek Poes aan)
Ik ben dus echt een kattenmens, voor degenen die het nog niet wisten, haha! Het zijn mijn amigos por la vida. In het kader daarvan heb ik, samen met bovenstaande tekst, deze tekening gemaakt. Ik moest trouwens wel denken aan toen ik op de basisschool zat en mijn cavia overleed: "Maak maar een mooie tekening dan, he?" Deze leeft nog, maar toch:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten