Doorweekt, compleet natgeregend en smerige schoenen van de pretparkblubber. Dat zijn ongeveer de restanten van 6 kilometer door de stromende regen sjouwen voor een illegaal bezoekje Spreepark. Maar het was de moeite waard.
Het weer zit niet echt mee de laatste dagen, maar dat weerhoud ons er niet van om hier ff te gaan rondkijken. Spreepark stamt uit 1969 en is een, uit de DDR tijd stemmend familiepark, wat na faillisement in 2001 troosteloos is achtergelaten. Voormalig eigenaar Norbert Witte, een vrij dubieuze gast, was de lucky one die het park na 'Die Wende' in 1990 heeft overgenomen van de stad Berlijn. Diezelfde stad die voor het gemak maar ff vergat uit te zoeken wat beste man in de jaren daarvoor had uitgespookt. Witte, een kermisklant met reputatie, had eerder in Hamburg voor het gemak een attractie om laten donderen. Niet zonder gevolgen, want er vielen destijds 7 doden en 20 gewonden, fijne rakker dus..
Toen de toko overigens failliet dreigde te gaan verscheepte hij de hele zooi naar Lima in Peru om daar lekker belasting te ontduiken en verder te gaan met wat ie aan het doen was. Maar goed, hij werd gepakt en kon 7 jaar zitten.
Eerst maar eens met de metro naar 'Treptower Park'. De dichtsbijzijnde halte. Het water valt, zoals dat mooi heet, werkelijk met bakken uit de lucht en als Jose aan een voorbijgangster vraagt waar we heen moeten wordt ons toch echt aangeraden rechtsomkeert te maken. 'Oh, nee, veel te ver lopen en zeker niet bezoeken met dit weer, te gevaarlijk'.
Goed, lopen dus..
Een wandeltochtje langs de Spree, m'n oma zou jaloers zijn, brengt ons bij het vervallen hek van het park. Troosteloze, trieste bende, nu al en we zijn nog niet eens binnen. Gezamenlijk spelen we even junglecommando en zo zijn we bezoeker van Spreepark.
Bizarre omgeving. Vreemd sfeertje ook. Alles begroeid en verweerd hier. Als we niet beter wisten zouden we ook in Tschernobyl kunnen lopen. Een desolate toestand. Voor het gemak is het nog wat harder gaan regenen. Wat dat betreft hebben we de ideale omstandigheden die passen bij ons bezoek, al maakt het het werken met fotoapparatuur niet echt makkelijk. Hadden we nou toch maar een paraplu gekocht in het fotomuseum de dag ervoor, maar nee, we waren weer dikke kniep met cash natuurlijk..
Doordat het regent hebben we niet echt de rust om heel goed te fotograferen, maar het verloopt redelijk, totdat Jose een auto ziet staan die er net iets te nieuw uitziet. Beetje vreemd op een afgesloten terrein. Even een andere route nemen dan maar. We horen de auto starten hopen dat we niet iets zien wat we niet willen zien. De vage caravan belooft ook niet veel goeds te meer, omdat de verhalen die aan het park kleven en betrekking hebben op hehr Witte door ons hoofd spoken. Onze ex bajesklant heeft recentelijk nog weer plannen gehad om het park te heropenen, vrij kansloze missie, zoniet ondoenlijk lijkt ons, maar ja, soms heeft een mens dromen en we hopen niet dat ie die op dit tijdstip aan het verwezenlijken is..
Hij zal dat overigens moeten doen zonder zijn zoon. Die viert een vakantie van 20 jaar in een gevangenis in Peru (Zou Joran van der Sloot daar ook zitten?). Meneer had namelijk het briljante plan om, net als pa, een pretpark te beginnen in Duitsland en stopte in een van de metalen buizen van een kermisattractie een kilootje of 170 aan cocaïne. Ging niet helemaal goed dus, dat plan..
Alles voelt een 'bischen unheimlich', zoals Jose zou zeggen. Het word trouwens ook donker en op een of andere manier lopen we er gewoon niet helemaal lekker. We besluiten het dus voor gezien te houden. De buit is ondanks het waterballet aardig binnen en zo keren we als 4 verzopen katten terug naar Treptower Park. Best koud trouwens.
Maar het was de moeite waard..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten