'Berghain's anything-goes approach extends only as far as what they don't see you doing'

We zijn naar Berghain geweest. Jose en ik. Als twee kleine groupies stonden we ongeveer een uur in de rij. Hopend dat we binnen konden komen. Het deurbeleid is nogal streng en er werden een heleboel mensen afgewezen om binnen te komen die dan de Walk Of Shame weer terug moesten lopen, langs de hele rij. De rij werd korter en korter en de spanning steeg. Vlak voor de deur werden we halt gehouden: "Halt!" met een hand voor je gezicht en zijn hoofd afgewend naar beneden... De bouncers hebben macht en dat voel je. Als een soort van voormalige DDR officieren stonden ze daar op ons neer te kijken. Dan maar je meest relaxte en coolste houding aannemen. Quasi nonchalant stond ik tegen een hek geleund ("Jose, kijk op je mooist!"), jasje open, sjaaltje af en hopen. We werden er zomaar zenuwachtig van, haha! De officier brabbelde iets tegen ons in het Duits, onverstaanbaar. En poeslief gokte ik: "Zwei?" Er kwam zowaar een glimlachje om de mondhoekjes van de officier en hij antwoordde met "Aber naturlich..." 


Stukje achtergrondinfo:


Berghain is a Berlin nightclub, named after its location on the border between Kreuzberg and Friedrichshain. Philip Sherburne has described it as "quite possibly the current world capital of techno, much as E-Werk or Tresor were in their respective heydays." 


The club is located in a former power plant in Friedrichshain, behind the Berlin Ostbahnhof railway station. The building is distinguished by its enormous dimensions, which accommodate an 18 meter high dancefloor and space for 1500 guests, and also its minimalist interior design, dominated by steel and concrete. The club contains a "cavernous" main room, as well as a smaller upstairs space called the Panorama Bar, which is decorated by enormous Wolfgang Tillmans photographs and tall windows with a view of East Berlin. 


Nou ja, je kan er dus wel een boek over schrijven! Er is zoveel te zien. Levensgrote harde, kille ruimtes, betonnen tafels, grote ijzeren platen van 4x4m met dikke kabels tot aan het plafond, die als schommels fungeren, overal trappen, hoekjes (waarvan je niet wilt weten wat daar gebeurd vroeg in de ochtend, niet gezien overigens (gelukkig)), dark rooms, gay bars, kooien, en, zo, voort. 


En dan nog maar te zwijgen over de akoestiek. De techno raakt je recht in je hart. De haartjes op je arm voel je trillen door de diepe bas. Heerlijk! Qua publiek is Berghain heel gemixt. Van hele normale mensen, zoals wij ;) tot aan excentrieke nichten, monsterlijk getatoeëerde travestieten, dandy's met slaven. Ik zag ook een mann gekleed in een ouderwetse onderbroek, gecombineerd met All Stars en een grijs colbert, that was it. En nog meer van die vreemde types. Prachtig! Ik kan wel begrijpen dat er niet gefotografeerd mag worden. Stel je bent die slaaf van de dandy en je hebt door de weeks een leidinggevende functie, dan heb je dat liever niet op camera.


Het werd al licht toen we het gebouw verlieten. Half zeven raakte ons hoofd het kussen. Al met al heerlijk gedanst, inspiratie opgedaan en vandaag nergens last van. Het is gelukt en geslaagd. Een ervaring rijker.