Terugvallend op mezelf ben ik ineens vol creativiteit en inspiratie. Waar was het, maar vooral hoe heeft het zolang in mij kunnen blijven steken. Ik voelde altijd wel een bubbeltje hier en daar, maar deed er eigenlijk niet veel (zeg maar niets) mee. Ik was afgeleid of was het dat ik woorden als 'gewoon doen' vermeed? Bang voor reacties van anderen, het moeilijk vinden als anderen je werk afkeuren, allemaal zaken die horen bij creativiteit. Sinds ongeveer een jaar ben ik bezig met mezelf eens kritisch onder de loep te nemen, de tijd vliegt voorbij en nu is het ineens herfst. Mezelf eens bekijken doe ik ook in Berlijn. Even weg van alles in Zwolle, brengt je dichter bij je basis, de kern, oftewel: waar je het eigenlijk allemaal voor doet. Jezelf.
Creativiteit zit, zo schijnt, in iedereen, maar het moet naar de oppervlakte komen, je moet het aanboren, oefenen, trainen en je moet gecoacht worden. Daarnaast moet je leren dat het onmogelijk is dat iedereen je werk goed of mooi vindt. We zijn mensen, dus hebben verschillende blikken. Eigenlijk hetzelfde als het feit dat de stampot boerenkool van mijn moeder het aller-, allerlekkerst is. Ik vind van wel.
Wat ik op dit moment heb gewonnen is dat ik heb ontdekt dat ik het in me heb, net als iedereen en dat ik het durf (!) te zeggen. Gewoon doen, zeg ik vanaf nu en zoek nog lekker even door. Het zelfvertrouwen groeit en dat voelt goed.
De herfst van je leven, wanneer zou dat zijn? Ik vind eigenlijk dat de lente net is begonnen. Het wordt een mooie zomer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten