Jetzt geht loss….

Daar gaan we dan! Onderweg naar Berlijn… Zittend in de trein ben ik aan het meimeren over wat ons allemaal te wachten staat. Gaan we het waarmaken? Wordt het wat ik ervan verwacht? Wat verwacht ik eigenlijk? Ik verwacht dat we veel kunnen doen en verzamelen. Mooie dingen zien, maken, beleven, doen! Maar vooral opgezogen worden door de stad Berlijn. En dat voor 11 dagen lang! 

Was ik gisteren nog een bonk zenuwen, nu vind ik sinds het opstaan de rust van het ‘gaan’. De spanning van het niet weten waar je terecht komt blijft natuurlijk, maar de weg gaat in ieder geval voorlopig nog niet terug. Ik heb twee woorden: Heer. Lijk. En het kan ook allemaal: thuis heb ik alles netjes achtergelaten. Een lijstje gemaakt voor de verzorgers van mijn twee katers, mijn mannen. Niet teveel natvoer geven, genoeg brokjes, drolletjes uit de kattenbak halen, let erop dat de Beessies (de AH WK-actie-wuppie-stengels, zijn ze dól op) niet kwijtraken, veel knuffels geven, enzovoort. Het komt helemaal goed. 

De trip is dus begonnen. Opgestapt in Zwolle met toch wel veel en te zware spullen. Mijn excuus: ik moet ook allemaal spullen van anderen meenemen, tsss! Maar het had natuurlijk wel wat minder gekund. Maar goed, we zitten nu in de trein. Toen we in Hengelo aankwamen was de (en-dan-ineens-weet-je-het-je-wordt:) conductrice ‘zo lekker vlot en spontaan’ en zei dat we bijna aankwamen in Hengeloooo en dan hetzelfde grapje in Duits en Engels. Het valt me op dat conducteurs vaak erg veel lol in hun werk hebben. Het is lachen geblazen bij de NS. Het kan altijd nog, die carrièreswitch.

Ook roepen ze om dat je de mogelijkheid hebt een sigaretje te roken op een aankomend station. Nou….. aardig, he? Luchtje scheppen ook goed?! Ja hoor, het mag allemaal, we zijn erg meegaand, zo onderweg naar Berlijn. Aan service geen gebrek. Dat roken nog op deze manier wordt aangeprezen (in zekere zin) vind ik eigenlijk wel ouderwets bijzonder. Mag vast niet meer in Nederland, zullen we wel een regeltje voor hebben. 

Wat gij niet wil wat uw gezondheid geschiedt, prijs dat ook een ander niet. 

Of iets dergelijks.  

Treinreizen schept een band, je zit allemaal in hetzelfde schuitje. Wagonnetje in dit geval. Communicatief erg interessant. Hetzelfde doel voor ogen. De neuzen dezelfde kant op. Alhoewel er sommigen moeilijk doen en zo nodig weer precies met de rug naar het doel moeten gaan zitten. Je hebt ze er altijd tussen, he? Rotte appels. Dwarsliggers. 

De eerste vraag in het Duits werd net al aan Cynthia gesteld: “Wissen Sie ob hier jemand zetst?” Haha! (spelfouten voorbehouden) Het kwam erop neer of er iemand op die plek zat dus… Totale paniek en angst in de ogen van Cynthia, de toon is gezet. Gelukkig is de kleine deerne nu een lekker tukje aan het doen, knikkebollend met een muziekje in de oortjes. Totale ontspanning. Nu heeft ze een beetje teveel last van het licht dus heeft ze een lapje over haar hoofd. Een soort van Burka. Heel trendy! 

Wanneer je sommige Duitsers Engels hoort praten, krijg ik altijd zo’n nostalgisch gevoel. Ik kan het niet helpen. Vroeger ging ik samen met mijn vader en twee broers standaard elke vrijdagavond met een Mona-bakje met chips (flink aanstampen want dan past er meer in) voor de tv zitten om ‘Allo ‘Allo te kijken. Wat een feest was dat. Die zinnetjes borrelen nu weer steeds bij me naar boven. ‘Zze Zjermuns’, ‘Andz nauw… joe mee kizzz mie’, ‘Ooooow, Rrrruneeee’. Of Waku Waku er voor of erna kwam weet ik niet meer, maar het was het hoogtepunt van de week! 

En de trein rolt verder...